Երբ մշակոյթը կերտելու փոխարէն, այն վերածւում է «media»-ի

Արդէն մեր համայնքում նորմալ երևոյթ է համարւում որ մշակոյթ կերտելու փոխարէն, պատւիրենք այն ու մեր աթոռներին թիկնած ըմբոշխնենք. ինչպէս սովորաբար անում ենք հոլիվուդեան կինոյի դի-վի-դին ընտրելով, գնելով ու ապա բազմոցին ձգւած դիտելով։
Հաշտւել ենք որ Իրանահայ խմբավարը միայն աշխատի պետական հիմնարկների համար, իսկ մենք Հայաստանից խմբավար հրաւիրենք որ գայ ու մեզ ծանօթացնի մեծն Կոմիտասի հանճարի հետ որից իբր մենք տակաւին անտեղեակ էինք։
Իրանահայ պարուսոյցը պիտի իր անձնական պարախմբի փորձերի և ելոյթի համար օգտւի մեր «միութենական» տարածքից և բեմից, իսկ մենք դարձեալ պարուսոյց փնդրենք Հայաստանում...
Եւ ուրեմն թերևս չպիտի զարմանալ որ աւելի քան վեց տասնամեակ գոյտևած Հայ Մշակութային Արարատ Կազմակերպութեան Արւեստից Միութիւնը (որ չգիտես ինչո՞ւ դեռ կրում է ծանրակշիռ «Արւեստից» անւանումն՝ երբ իր ծրագրողների մէջ չպիտի լինեն այդ բնագաւառում թրծւած անհատներ) հպարտօրէն, հրճւանքով և ի լուր աշխարհի իր յարկի տակ է ընդունում մի հեռուստատէսային սերիալի ոմն «դերասանի» որի անպարկեշտ և ցինիկ կեցւածքը արդէն իսկ զգալիօրէն վնասել և խաթարել է մեր մանուկ-պատանիների լեզուն և վարքագիծը։ Արդե՞օք սա՜ էր Արարատը կերտողների երազած ապագան...

Պարն աւարտւել
Ու խաղն արդէն վերջանում է:
Հանեցէ՛ք ձեր դիմակները:
Ուշացումի ամե՜ն պահից
Իմ վիճակը
Ձեր փոխարէն լրջանում է,
Որովհետև ինձ է տրւած, դժբախտաբար,
Յիշեցնելու ձեզ վերստին ու վերջապէս,
Որ ուշացած արթնացումը
Կնմանւի մի պայթիւնի՜,
Որից յետոյ
Լռութիւնն ու Փոշին պիտի գոտեմարտեն
Չգոյութեան գահի համար ...

Ոչ մասնագիտական մօտեցո՞ւմ, քծնա՞նք, թէ՞...

Անցեալ մէկ ամսւայ ընթացքում նւազագոյնը 3 անգամ «Ալիք» օրաթերթի էջերում (թերևս այսօրւայ դրութեամբ ամենալայն ունկնդիր վայելող մահազդ-հոգեհանգիստների էջերում) հանդիպել եմ վերում պատկերւած յայտարարութեան նմանատիպ օրինակների: Հոգեհանգստեան յայտարարութիւն՝ ուր առաջին հայացքով չես կարող ըմբռնել թէ ո՞վ է հանգուցեա՜լը...

Թերևս այսպիսի մի կոպիտ պատկերային և գրաւոր հաղորդակցական (visual communication & copywriting) սխալ կարելի է սպասել մի նորայայտ լրատւական միջոցից: Սակայն երբ մի օրաթերթ գտնւում է իր գոյութեան 7-րդ տասնամեակում, սպասելիքները և չափանիշը բոլորովին տարբեր են: Դա կամ մասնագիտական մօտեցման պակաս է, կամ կոյր քծնանքի դրսևորում, կամ...

Իրանագիտութեան Պակաս, թէ՞...

Երէկ երեկոյան (02.06.09) «Շանթ» հեռուստաընկերութեան «Հորիզոն» լրատւական ծրագիրն անդրադարձաւ Իրանում տեղի ունեցող նախագահական ընտրութիւնների քարոզարշաւին: Ծրագրի ընթացքում «վերլուծականով» հանդէս եկաւ Արտեոմ Երկանեանը որն Իրանահայ ունկնդրին ծանօթ է իր լրագրողական ծրագրերով և վերլուծականներով՝ ի մասաւորի Թուրքիա-Հայաստան խնդիրների առնչութեամբ:
Հայաստանի համար ռազմավարական դեր ունեցող հարևան մի երկրի՝ Իրանի նախընտրական եռուզեռը լուսաբանելը «Շանթ» հեռուստաընկերութեան կողմից զարմանալի մի երևոյթ չէ՝ այլ գնահատելի: Սակայն, ցաւօք, այն ինչ անբնական և թերևս «աններելի» երևոյթ էր, Պրն Երկանեանի վերլուծութեան մէջ անգամներ Իրանի «Ատրպատական» նահանգները «Ադրբէյջան» կոչւելն էր:
Ցաւալի է որ միջազգային եթեր դուրս եկած և սփիւռքի համայնքներ մուտք գորած «Շանթ»-ն իրեն թոյլադրում է այսպիսի մի կոպիտ և ոազմավարական սխալ: Իհարկէ այս սխալն ունի իր խոր արմատներն որոնցից ամենաշոշափելին հայաստանեան հասարակութեան մէջ եղած անտարբերութիւնն է Իրանի, նրա վերջին շրջանի պատմութեան և ներկայի նկատմամբ: Բազմիցս ենք հանդիպում քաղաքական և մշակութային դէմքերի որոնք օգտւում են «Պարսկաստան» անւանումն «Իրան»-ի փոխարէն. մի անւանում որ մօտ մէկ դար է ինչ պատմութեան գիրկն է անցել:
Յուսանք որ այսուհետ չենք ունկնդրի այսպիսի սխալների «Շանթ»-ի եթերով: Վստահ եմ որ Հայաստանում բնակւող իրանահայերը կարող են վստահելի աղբիւր հանդիսանալ եղած բացերը լրացնելու գործում:

Դիմակահանդէսային Աշխատանքի Հրաւէր

ԹՀԹ ԹԷՅԱԿԱՆ ԽՈՐՀՈՒՐԴՆ իր անձակազմը լրացնելու համար աշխատանքի է հրաւիրում դիմակաւորների որոնք օժտւած կլինեն յետևեալ բարեմասնութիւններով՝

Ա. Լինել կառկառուն «Կուսակցական» դէմք - Կառկառուն լինել նշանակում է առանց որևէ հակադրման կամ հարցման՝ ընդունել թելադրւածը: «Կուսակցութիւն»-ն եզակի է ու չի ընդունւում այդ անւանումը անտեղի կրող որևէ այլախոհ ուղի:
Բ. Դիմողը պիտի ունենայ ԱՄՆ-ի «Գրին Քարտ» - Ընդունւում է նաև «Գրին Քարտ» ձեռք բերելու համար արդէն դիմած կամ «Գրին Քարտ» կրող առաջին կարքի ընտանիքի անդամներ ունեցող դիմակաւորներ:
Ուշադր.՝ «Հայաս»-ի ստացականներն անվաւեր են համարւում:
Գ. Դիմողը պիտի ունենայ բնակարան Երևանի կենտրոնում «էլիտար» կոչւած բազմահարկ շէնքերից մէկում:
Դ. Դիմողը պիտի փորձառութիւն ունենայ ազգային կառոյցների լուծարման գործում, զորօրինակ՝ դպրոցներ, հաւաքասրահներ, միութիւններ և...
Ե. Դիմողը պիտի փորձառութիւն ունենայ ազգային կալւածքները իւրացնելու կամ օտարացնելու գործում:
Զ. Նիւթական բարեկեցիկ իրավիճակ ունենալը նախընտրելի է:

Դիմել ցանկացողները իրենց դիմակաւորի գրաւոր համառօտ կենսագրութիւն/տւեալները կարող են մինչև սոյն թւականի Մայիսի 31-ը ներկայացնել Դիմակահանդէի Գլխաւորին յետևեալ էլ-հասցէով՝ եսընտրւածեմ@headofmasquerade.blogspot.com:

Դասեր Եւրատեսիլից

Աւարտւեց մոսկովեան Եւրատեսիլը և եւրոպացի ունկնդիրն ընտրեց իր նորւեգա-բելառուսական հեքիաթը...

Հայաստանը 4րդ անգամւայ համար ներկայացաւ այս մրցարշաւին մի կատարումով որ թէ՛ երաժշտական ձևով և թէ՛ ներկայացմամբ աւելի «Հայկական» էր քան միւս երեք մասնակցութիւնները: Եւ թերևս այդ իսկ պատճառով ունկնդիրն աւելի քիչ ընկալելով այն, Արշակեան քոյրերին շնորհեց ցուցակի 10րդ տեղը: Սակայն, այստեղ պէտք է դրւատանքի խօսքեր ուղղել Հայաստանի Հանրային Հեռուստաընկերութեան հասցէին որ խուսափելով Եւրոպայի այդքան սիրած «թրքա-արաբական» ռիտմերից ու մեղեդիներից, այս անգամ ջանացաւ նոր շունչ պարգևել հայկականին: Սակայն դրա մասնագիտական քննադատութիւնը (իհարկէ՝ շինիչ քննադատութիւնը) թողնէ՛նք մեր երաժշտագէտերին: Նաև չափազանց գնահատելի էր ՀՀ Հեռուստաընկերութեան ճարպիկ արձագանքը ռուս-ազերիական նախաձեռնութեան դէմ՝ Հայասանը ներկայացնող հոլովակից Արցախի խորհրդանիշ «Պապիկ-Տատիկը» ջնջելու կապակցութեամբ:

Ինչպէս արդէն պարզ է, Եւրատեսիլ մրցոյթը հիմնւած է ո՛չ թէ երաժշտական արժանիքների, այլ ժողորդական (ամբոխային) ընդառաջման վրայ: Եւ այստեղ է որ իրենց յստակ դերն ունեն մարքեթինգը և PR-ը (հանրային կապ): Ցանկանանք թէ ոչ, այսօրւայ աշխարհում ունկնդրի տէսակէտը և որակի ըմբռնումը (perceived quality) կազմւում է այս մասնագիտութիւների շնորհիվ: Սակայն Հայ իրականութեան մէջ պակասում է այս մասնագիտական տւեալները: Իհարկէ դա ամբողջովին հասկանալի և ըմբռնելի երևոյթ է: Անցեալ դարաշրջնում հայկական սփիւռքը իր աղբիւրների զգալի մասը (օրինակ՝ կրթաթոշակները) յատկացրել է իրաւաբանական բնագաւառում մասնագիտանալու համար՝ որպէսզի այսպիսով պաշտպանի իր արդար իրաւունքները: Այսօրւայ Հայաստանն էլ իր ուշադրութիւնը սևեռել է կառավարական (management) բնագաւառի վրայ, ինչն բնական երևոյթ է: Սակայն անտեսւում է մի շատ կարևոր հանգամանք՝ այն որ այսօրւայ աշխարհում դատերը շահում և երկրները ներկայացւում են մարքեթինգի և PR-ի օգնութամբ:

Եւրատեսիլի փորձն ինքնին ցոյց է տալիս մեր մէջ գոյութիւն ունեցող բացը: Ինչպէս միշտ, մեր խմբի գովազդային արշաւի զգալի մասը ուղղւած էր եւրոպական երկրներում գոյութիւն ունեցող հայկական համայնքներին և ոչ թէ եւրոպացի հասարակութեանը: Եւ բնականաբար այդ փոքրամասնութիւն հանդիսացող հայկական համայնքները չէին կարող ծածկել «թրքա-արաբական» ռիտմերի ու մեղեդիների բացը:

Յոյսո՜վ որ կը սովորենք այս վերջին փորձից...

Լաւագոյն բարեմաղթանքներ «Եւրատեսիլ 2009»-ի մեր ներայացուցիչներին

Թո՛ղ «ՆորՊար»-ը դառնայ ոգեշնչման նոր աղբիւր...
Յաջողութիւն Արշակեան քոյրերին...

Քրիստոնէական Դաստիարակութի՞ւն...

Կարծում եմ բոլորիս էլ յայտնի է թէ այսօրւայ աշխարհում ինչպիսի ճգնաժամերի հանդիման են կանգնած բոլոր այն ասպարէզներն որոնք որևէ կերպ առնչւում են «հոգևոր»-ին: Այդպիսի ճգնաժամերից զերծ չէ նաև մեր ազգը՝ թէ՛ հայրենիքում և թէ՛ սփիւռքում: Եւ տակաւին բնական է որ այս ընթացքից զգալի տուժել և տուժում է, դեռևս երկճեղքւած (արդե՞օք միայն երկճեղքւած) Հայ Առաքելական Եկեղեցին: Բայց չգիտես ինչու մեր հոգևոր (հ)այրերը չեն կարողանում «վասն ազգութեան» վերանայել և վերածնել իրենց այսօրւայ գործունէութիւնը...
Սա իհարկէ մի ուրիշ զրոյցի նոյթ է: Անցնէ՛նք բուն թեմային:
Վերջերս մտերիմներից մէկի խնդրանքով ներկայ գտնւեցի իրենց բնակարանում որպէսի որպէս ասմունքող՝ օգնեմ իր տարրական դասարանի աշակերտ որդուն պատրասել իրեն վստահւած «Սաղմոս»-ի հատւածը՝ «Քրիստոնէական Դաստիարակութիւն» կոչումը կրող աշակերտական մրցոյթի համար... Այո՛, մի հատւած Սողոմոն մարգարէյի Սաղմոսներից՝ բարեբախաբար աշխարհաբառ թարգմանութեամբ: Տղան որ ուշիմ և ժրաջան աշակերտ է, և աշխատել էր մինչև այդ արդէն գոց անել իրեն տրւած հատւածի մեծ մասը, իմ խնդրանքով սկսեց կարդալ իր համար ընդհանրապէս անհասկանալի այդ բառերի-նախադասութիւնների շարանը: Յստակօրէն զգալի էր որ նա չի հասկանում իր արտաբերած նախադասութիւններից և ո՛չ մի տառը: Թէև արդէն գիտէի պատասխանը, այդուհանդերձ հարցրեցի թէ արդեօք ուսուցչուհին բացատրել է այդ «Սաղմոս»-ի հատւածի իմաստը: Պատասխանը բացասական էր: Փորձեցի ինքս հանձն առնել «Քրիստոնէական Դաստիարակութեան» ուսուցչուհու պարտականութիւնը... Բայց ինչպէ՞ս կարող ես տարրական դասարանի աշակերտին բացադրել մի բան որի խորիմաստութիւնը չափազանց բարդ և վեր է իր տարիքային ունակութիւններից:
Ահաւասիկ հարց է առաջանում թէ արդեօ՞ք այսպիսի «Քրիստոնէական Դաստիարակութիւն»-ն իրապէս ծառայում է իր իսկ սկզբունքներին. թէ ինքնին կարող է խթան հանդիսանալ մեր համայնքի նոր սերնդի առանց այդ էլ չնչին հետաքրքրութեան նւազեցմանը՝ Հայոց Լեզւի և Քրիստոնէական հաւատքի նկատմամբ: Արդեօ՞ք նրանք որոնք ծրագրում են այսպիսի աշխատանքները չե՞ն տեսնում թէ ի՜նչ է կատարւում մեր շրջակայքում: Միթէ՞ նրանք դեռ չեն մուտք գործել 21րդ դարը...
Ժամն է որ արթնացնենք նրանց...

One … fits all (Առանց Մեկնաբանութեան / No Comment)

Ալիք օրաթերթ, 07.05.09 – հատւած (նշումները բլոկից են)

«Երեւանի աւագանու ընտրութիւններին ՀՅԴ-ի ցուցակի երկրորդ ներկայացուցիչը՝ Ալբերտ Աճեմեանը, նշեց, որ Երեւանի աւագանին պէտք է դառնայ այն կամրջող օղակը, որը հասարակութեան եւ Երեւանի քաղաքապետի միջեւ պէտք է ապահովի իրազեկութիւնը: «Երեւանցին մասնակցելով աւագանու ընտրութիւներին՝ արդէն իսկ կը սկսի մասնակիցը դառնալ Երեւան քաղաքի կառավարման գործընթացին», աւելացրեց մասնագիտութեամբ ճարտարապետ, ՀՅԴ Բիւրոյի նախկին անդամ Ա. Աճեմեանը՝ շեշտելով, որ Երեւանը այսօր քաղաքաշինութեան, բնապահպանութեան, կրթական, մշակութային բնագաւառներում կարիք ունի ռազմավարական ծրագրի ստեղծման եւ իրականացման:»

Ալիք օրաթերթ - 19.04.09 – հատւած (նշումները բլոկից են)

«Աւելացնենք, որ սոյն Համահայկական համաժողովին հրաւիրւած եւ մասնակից են լինելու իրանահայ ճարտարապետ(գէտ)-ներ՝ Ալբերտ Աճեմեանը, Վարուժան Առաքելեանը եւ Աբրահամ Այւազեանը, որոնք համաժողովի ծիրում հանդէս են գալու նիստի ղեկավարմամբ, ելոյթով եւ զեկոյցով:»

Ազգայնկանութիւն թէ՞ Հայրենասիրութիւն (Nationalism VS Patriotism)

Հանճարեղ հրեայ երաժշագէտ Դանիէլ Բարընբոյմի հարցազրոյցը՝ Russia Today լրատւական/տեղեկատւական ալիքի վրացի հաղորդավարուհու հետ:
Թէև նոյթը վերաբերւում է Ղազզայի վերջին արիւնահեղութիւններին, սակայն կարելի է աշխարհահռչակ երաժշտագէտի վերլուծական քննադատութիւնների մէջ որոնք ուղղւած են իսրայէլաբնակ և աշխարհասփիւռ հրեաների վարած քաղաքաշանութեանն ու մօտեցումներին, յստակօրէն գտնել զուգահեռներ մեր իրականութեան հետ՝ թէ՛ Հայաստանում և թէ՛ սփիւռքում: Դժբախտաբար մեզ մօտ էլ պակասում է հայրենասիրութեան գաղափարը և շատ անգամ մեր ազգային արժէք (արժէ՞ք) համարւող «գոռոզութեան» շնորհիւ նրան փոխարինելու է գալիս «կոյր» ազգայնկանութիւնը...

Turkish Soup Made With Armenian Bones (ստեղծագործ մօտեցում)

Ապրիլեան Խոհեր

Աւարտւեց ապրիլեան եղեռնի ոգեկոչման հիմնական ծրագրերն ու միջոցառումները՝ Հայաստանում և սփիւռքի բոլոր գաղթօջախներում: Դարձեալ հայութիւնը սրտատրոփ սպասեց որ ուր որ է մեծն ԱՄՆ-ի նախագահի շուրթերից հնչելու է GENOCIDE բառը: Այս անգամ ևս Սպիտակ Տան անթագ թագաւորը (որն այս անգամ, բացառապէս, բազմաչարչար սևամորթ ցեղի ժառանգո՜րդ է) չգիտես ինչո՞ւ, վերջին պահին մոռանալով իր թերևս թարմ խոստումը, մոռացաւ այդ կարևոր տերմինը... Սակայն եկ ու տես որ նա մոռանալով իր մայրենին, յիշեց դրա հայերէն տարբերակը՝ «Մե՜ծ Եղեռն»:
Դէ՛ եկ վարդապե՜տ, եկ ու մի գժւիր...
Թեհրանահայութիւնը ևս ինչպէս անցեալ գոնէ 30 տարիները, նո՛յն չգրւած օրէնքների (կարծրացած ուղեղնե՞րի) թելադրանքով, նո՛յն անհատների կարգադրութիւնների ներքոյ, իրագործեց նո՛յն ծրագրերը, ելոյթները, դասախօսութիւնները, լոզունքները, գեղարւեստական պիտակ կրող միջոցառումները...
Սակայն այս տարւայ ոգեկոչճան օրերը յղի էին նաև եզակի երևոյթներով:
Ապրիլ 24-ի նախօրէին հանրութեանը ներկայացւեց (ներկայացւե՞ց) Հայաստան-Թուրքիա յարաբերութիւնների նորմալացման համար ստեղծւած ճանապարհային քարտէզը (road map)՝ իհարկէ առանց յստակ ճանապարհների: Այդ «չ» ճանապարհները վշտացրին «Հին Ընկերոջը», և նա երկրորդ անգամւայ համար լքեց իր ընկերներին՝ թերևս նոր ընկերներ փնտրելու...
94 տարիներ են անցել 20րդ դարի այգաբացի այն մահաշունչ օրերից երբ պառակտւած Հայ ժողովուրդը դեռ չընտելացած լինելով նոր դարւայ շնչին, շնչահեղծ եղաւ թշնամու 20րդ դարեայ եաթաղանով:
Ո՞ւր ենք հիմա մենք: Աւելի քան 50 տարիներ է ինչ մի խումբ տաղանդալից հայորդիների նախաձեռնութեան շնորհիւ սուգը վերածեցինք պահանջատիրութեան: Բայց այս էլ քանի տարի ուշացնում ենք պահանջատիրութիւնը վերածել՝ ծրագրի. Համզգային Ծրագրի: Մի՞թէ չորացել է մեր ազգի տաղանդածին արգանդը: Թէ՞ կարծրացած ուղեղները և հաստացած վզերն են խանգարում նրանց ի յայտ գալուն...
Ուշանո՜ւմ ենք, ուշանում: Թշնամին կրնկակոխ հասցնում է իրեն 21րդ դարւայ թափին, իսկ մենք դեռ աշխատում ենք մարսել 20րդ դարը և բուժել նրա թողած խոր վերքերը:
Մեզ նո՜ր միտք է պէտք, թա՜րմ ուղեղ և ստեղծագո՜րծ ոգի... Հաւատացէք դրանց գտնելը բոլորովին էլ դժւար չէ: Լո՛կ ցանկութիւն է պէտք...

21րդ դարի համաժողով՝ 20րդ դարի ներկայացուցիչներով

Արդեօք մինչև հիմա մտածել եք թէ ի՞նչու մեր համայնքում օրըստօրէ նոսրանում է երիտասարդ մասնագէտների մասնակցութիւնը: Իհարկէ անկասկած այդ բացակայութեան մի մասի պատճառը «արտագաղթ» կոչւած երևոյթն է: Սակայն մի՞թէ այլևս մեր համայնքը զրկւել է մասնագետների նոր սերունդներից: Պատասխանը բացարձակապէս բացասական է: Ուղղակիօրէն այդպիսի երիտասարդներին «խաղ չի տրւում» և այդպիսով գուցէ ոչ ֆիզիկապէս, այլ հոգէպէս նրանք մեկուսացւում են համայնքից: Դրա վերջին յստակ օրինակը ներքևում ներկայացւած լուրն է.

Ալիք օրաթերթ - 19.04.09
Ճարտարապետների համահայկական համաժողով՝ «Հայկական ճարտարապետութիւնը եւ 21-րդ դարը» խորագրով Իրանահայ երեք ճարտարապետների մասնակցութիւնը՝ համաժողովին
Հատւած
«Աւելացնենք, որ սոյն Համահայկական համաժողովին հրաւիրւած եւ մասնակից են լինելու իրանահայ ճարտարապետ(գէտ)-ներ՝ Ալբերտ Աճեմեանը, Վարուժան Առաքելեանը եւ Աբրահամ Այւազեանը, որոնք համաժողովի ծիրում հանդէս են գալու նիստի ղեկավարմամբ, ելոյթով եւ զեկոյցով:»

Խորին յարգանք տածելով նշւած անհատների մասնագիտական ձեոքբերումներին, ցանկանում եմ հարցնել նրանց և համայնքի «ջոջ»-երին՝ արդե՞օք ժամանակը չի հասել որ բաւարւելով իրենց քաղաքական-համայնքային կոչումներով և տիտղոսներով, թոյլ տան որ հնչի համայնքի ՆՈՐ ձայնը: Արդե՞օք 21րդ դարը կառուցելու ենք աոանց այդ դարի իրական ներկայացուցիչների...

Ողջո՜յններ Դիմակահնդէսի Գլխաւորից

Սիրելի ընթերցողներ,

Սկսում եմ այս էջը որպէսզի այս էլեկտրոնային միջոցով կիսենք մեր տեսակէտները Իրանահայ համայնքում օրըստօրէ աճող ՄԻՋԱԿՈՒԹԻՒՆների մասին. մի համայնք որի հոգևոր հովիվը նախընտրում է իրեն հիւրընկալողների սեղանը և միւս հիւրերին լքել՝ ինչ որ հեռուստասէրիալ դիտելու համար. մի համայնք՝ որի ազգային կառոյցի «նախագահ»-ը լքում է համայնքի մաշտապով կազմակերպւած միջոցառումը՝ լոկ իր անձնական ամբիցիաները բաւարարելու համար. մի համայնք՝ որի հարուստ դասին պատկանող ճանաչւած գործարարն իր «բարերարութիւն»-ը շեփորել է տալիս իր իսկ ստեղծած մամուլում...

Հաւատում եմ որ այս քննարկումները կը կարողանան ինչ որ լծակ հանդիսանալ արթացնելու մեր համայնքի նոր սերունդի միտքը՝ որպէսի այն կարողանայ արժանավայել կերպով տէր կանգնել Իրանահայ 400 ամեայ ժառանգութեանը:

Որպէս նախաբան վերյիշենք Սևակի մարգարէական տողերը՝


Բարոյական այն պարապը,
Որ շատ վաղուց
Ամենքիս մէջ հորանջում էր
Կարծէս անչար ու անվնաս,
Հիմա արդէն չարչարում է ու տանջում է՝
Վերածւելով մի անհատնում զկռտոցի...
Եւ թոյն-փոշին այն խարտոցի,
Որ բանում է գիշեր ու զօր,
Բանում ինքնին և ինքնավար,
Նո՛յն թոյն-փոշին հետզհետէ
Ամե՜ն ինչի վրայ թառում,
Խառնւում է ամե՜ն ինչի՝
Հացի՛,
Երգի՛,
Մտքի՛,
Շնչի՛:
Եւ խարտւածքի հոտ կը փչի
Շուտով արդէն ամեն ինչից
Հացի՛ց,
Երգի՛ց,
Մտքի՛ց,
Շնչի՛ց...

Հանեցէ՛ք ձեր դիմակները,
Որ գէթ մի քիչ դիւրին շնչե՜լ կարողանաք...