Սիրելի ընթերցողներ,
Սկսում եմ այս էջը որպէսզի այս էլեկտրոնային միջոցով կիսենք մեր տեսակէտները Իրանահայ համայնքում օրըստօրէ աճող ՄԻՋԱԿՈՒԹԻՒՆների մասին. մի համայնք որի հոգևոր հովիվը նախընտրում է իրեն հիւրընկալողների սեղանը և միւս հիւրերին լքել՝ ինչ որ հեռուստասէրիալ դիտելու համար. մի համայնք՝ որի ազգային կառոյցի «նախագահ»-ը լքում է համայնքի մաշտապով կազմակերպւած միջոցառումը՝ լոկ իր անձնական ամբիցիաները բաւարարելու համար. մի համայնք՝ որի հարուստ դասին պատկանող ճանաչւած գործարարն իր «բարերարութիւն»-ը շեփորել է տալիս իր իսկ ստեղծած մամուլում...
Հաւատում եմ որ այս քննարկումները կը կարողանան ինչ որ լծակ հանդիսանալ արթացնելու մեր համայնքի նոր սերունդի միտքը՝ որպէսի այն կարողանայ արժանավայել կերպով տէր կանգնել Իրանահայ 400 ամեայ ժառանգութեանը:
Որպէս նախաբան վերյիշենք Սևակի մարգարէական տողերը՝
Բարոյական այն պարապը,
Որ շատ վաղուց
Ամենքիս մէջ հորանջում էր
Կարծէս անչար ու անվնաս,
Հիմա արդէն չարչարում է ու տանջում է՝
Վերածւելով մի անհատնում զկռտոցի...
Եւ թոյն-փոշին այն խարտոցի,
Որ բանում է գիշեր ու զօր,
Բանում ինքնին և ինքնավար,
Նո՛յն թոյն-փոշին հետզհետէ
Ամե՜ն ինչի վրայ թառում,
Խառնւում է ամե՜ն ինչի՝
Հացի՛,
Երգի՛,
Մտքի՛,
Շնչի՛:
Եւ խարտւածքի հոտ կը փչի
Շուտով արդէն ամեն ինչից
Հացի՛ց,
Երգի՛ց,
Մտքի՛ց,
Շնչի՛ց...
Հանեցէ՛ք ձեր դիմակները,
Որ գէթ մի քիչ դիւրին շնչե՜լ կարողանաք...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment